درباره من
دختری از افغانستانم. سالهاست که آواره ای جهان در ایران ام. فرصت تحصیلات عالی نداشتم ولی خواندن و نوشتن را بلدم. اگر وقت داشته باشم کتابهای مورد علاقه ام را مطالعه می کنم. برادرم پایم را به اینترنت باز کرده است به اندازه ای که مامانم (همان مادر جان خودمان) اجازه بدهد به این دنیای شگفت مجازی خیلی با احتیاط گشت و گذار می کنم. مهمترین دغدغه ام بهبودی وضعیت کشور عزیزم افغانستان می باشد زیرا آوارگی و غربت سخت تر از آن است که فکرش را بکنید. پس از وصل به اینترنت اولین کاری که می کنم جستجوی آخرین اخبار کشورم می باشد تا شاید خبری امید وار کننده ای را پیدا کنم که بهانه ای برای قناعت دادن مادرم جهت برگشت به کشورم باشد اما رسیدن به این آرزوی شیرین در این سه سالی که پا به اینترنت گذاشته ام هر روز دور تر از دیروز به نظر می رسد.
از همه شما دوستان عاجزانه می خواهم دعا کنید خدای مهربان آرزوی همه کسانی را که در انتظار دیدن وطن خود به سر می برند زودتر برآورده نماید.
وبلاگم موضوعی خاصی ندارد. در واقع اینجا پناهگاهی منه. وقتی خیلی دلم می گیره هرچه دل تنگم خواست از همه جا و همه چیز کپی می کنم تا کمی خودم را سرگرم کنم. خودم چیزی ندارم بنویسم. چه بنویسم؟ مثل خیلی ها نوشته های رمانتیک دیگرا رو بدون ذکر منبع کپی کنم که بازدید کنندگان فکر کنند مال خودمه؟ اصلا کی وقت می کنم چیزی بنویسم؟!
مطالب و عکس هایی را که کپی کرده ام جدی نگیرید بیشتر برای تمرین است. می خواهم ترفند های وبلاگ نویسی را یاد بگیرم. از همه مهمتر جنبه ای سرگرمی هم دارد تا دردهای عمیقی رو که از آوارگی و بیچارگی مردمم در دل دارم و احساس غربت و بی کسی را که در اثر بی غیرتی و بی کفایتی حاکمان و سیاست مداران کشورمان به من دست می دهد برای لحظه ای فراموش نمایم!
از همه ی دلای مهربون و پاکی که با نظرات مفید و دلگرم کننده شون برای بهترشدن مطالب وب، همکاری می کنند واقعا ممنونم و از توجه و تشویق تون حسابی خوشحال و امیدوار می شوم.
اگر مرا لینک کردید حتما خبرم کنید تا شما را نیز لینک کنم. بعضی کارای حرفه ی وبلاگ را داداشم(منظور همان برادر خودمان است) انجام می دهد. معلوم است که پیامهای نامربوط حذف می شود.
یاد داشت های تازه را در صفحه اول وبلاگ بیبینید.
ادامه...
یک خاطره تلخ از سال 96
امروز خواهر کوچکم وقتی از مدرسه ابتدایی شون با چشای پراشک و چهره غمناک برگشت تک تک اعضای خانواده ما طعم واقعی آوارگی و غربت را مثل هر روز با تمام وجود چشیدیم اما داستان امروز متفاوت بود...
خواهر کوچک من که خیلی ناز و با سلیقه است یه هفته بود با شوق و اشتیاق کودکانه عجیبی، جعبه مقوایی خیلی زیبا با یه کارت هدیه قشنگی رو ساخته بود که مطابق سفارش خانم معلم شون باید به صمیمی ترین دوست کلاس شون در سال 96 تقدیم می کرد...
صبح سه شنبه آبجی کوچولوی گلم زودتر از روزهای دیگه آماده مدرسه شد تا جعبه هدیه ی را که ساخته بود به صمیمی ترین دوست کلاس خود بنام مریم تقدیم کند. مریم هم وقتی کادویی به اون قشنگی رو گرفته بود خیلی خوشحال و سورپرایز شده بود. تا اینجا داستان روال عادی خودشو طی می کند اما کاش ادامه داستان اتفاق نمی افتاد و حال منو به عنوان یه آبجی ( بزرگه) اینقدمنقلب نمی کرد!
خانم معلم شون اون روز یه برنامه جدیدی رو هم برا فردا طرح کرده بود...
به بچه ها گفته بود: فردا جشن پایان سال داریم ( شبیه سفره هفت سین) به چند گروه، ( حد اقل دو نفری) تقسیم بشین و هرکسی با دوستان صمیمی اش تو یه گروه قرار بگیره و آجیل و میوه و خوراکی بیارین که تو صحن مدرسه هرگروهی ( از دو نفری به بالا) یه سفره بیندازه و خوراکی شونو با هم بخورن...
بچه ها دوتایی، سه تایی، چهارتایی ... با دوستان صمیمی شون گروه تشکیل داده بودن و با خوشحالی اسم همدیگه رو می نوشته ان. قرار می ذاشته ان که فردا هرکدوم شون چی خوراکی رو بیارن؟ اما آبجی من ( عسل خودم) که تنها دانش آموز افغانی تو کلاس بوده به هرگروهی که پیشنهاد دوستی می ده هیج کدوم شون قبول نمی کنن... چشاش اشک گرفته بود می گفت: آبجی! حتی اون مریم نامرد که براش کادوی هدیه برده بودم هم نیامد با من دوتایی یه گروه بشیم... منو تو گروه شون ام قبول نکرد گفت: من خجالت می کشم با یه دختر افغانی یه گروه درست کنم و دوستام هم اجازه نمی دن شما تو گروه شون بیایین!
من و مامان وقتی صحبتای آبجی مو شنیدیم هردو حسابی گریه کردیم و به عسلم گفتیم : قربونت بیرم فردا مدرسه دلبخواهیه همه بچه ها نمیان. تو هم لازم نیست بری فردا مدرسه نرو. روز چهارشنبه بیست و سوم اسفند 96 لعنتی مدرسه نرفت با خودم بردم اش پارک، باهم بازی کردیم ... 96/12/23
پ. ن 1: خودم هم از این خاطرات زیاد دارم نمی دونم چرا این ماجرای آبجی گلم منو اینقد نابود کرد؟!
پ.ن 2: قبول دارین خیلی از معلما فقط اسم شون معلمه. استعدادهای زیادی هست که تو مدرسه ها کشته می شن...!
پ.ن 3: حیف، عکس اون کادویی رو که آبجیم درست کرده بود نگرفتم می ذاشتم ببینین چقد قشنگ درست کرده بود!
پ. ن4: وضعیت اداره های آموزش و پرورش یه جوریه که: گوش اگر گوش من و ناله اگر ناله تو * البته آنچه به جایی نرسد فریاد است.
پ.ن5: می ترسم نام مدرسه و معلمو بنویسم. سال دیگه هیج جایی آبجیمو ثبت نام نمی کنه... اول هرسال، ثبت نام تو مدرسه برای ما یه کابوسه..!
پ.ن6: بخدا غربت خیلی سخته... دعا کنین همه گرفتارا مشکل شون حل بشه.