درباره من
دختری از افغانستانم. سالهاست که آواره ای جهان در ایران ام. فرصت تحصیلات عالی نداشتم ولی خواندن و نوشتن را بلدم. اگر وقت داشته باشم کتابهای مورد علاقه ام را مطالعه می کنم. برادرم پایم را به اینترنت باز کرده است به اندازه ای که مامانم (همان مادر جان خودمان) اجازه بدهد به این دنیای شگفت مجازی خیلی با احتیاط گشت و گذار می کنم. مهمترین دغدغه ام بهبودی وضعیت کشور عزیزم افغانستان می باشد زیرا آوارگی و غربت سخت تر از آن است که فکرش را بکنید. پس از وصل به اینترنت اولین کاری که می کنم جستجوی آخرین اخبار کشورم می باشد تا شاید خبری امید وار کننده ای را پیدا کنم که بهانه ای برای قناعت دادن مادرم جهت برگشت به کشورم باشد اما رسیدن به این آرزوی شیرین در این سه سالی که پا به اینترنت گذاشته ام هر روز دور تر از دیروز به نظر می رسد.
از همه شما دوستان عاجزانه می خواهم دعا کنید خدای مهربان آرزوی همه کسانی را که در انتظار دیدن وطن خود به سر می برند زودتر برآورده نماید.
وبلاگم موضوعی خاصی ندارد. در واقع اینجا پناهگاهی منه. وقتی خیلی دلم می گیره هرچه دل تنگم خواست از همه جا و همه چیز کپی می کنم تا کمی خودم را سرگرم کنم. خودم چیزی ندارم بنویسم. چه بنویسم؟ مثل خیلی ها نوشته های رمانتیک دیگرا رو بدون ذکر منبع کپی کنم که بازدید کنندگان فکر کنند مال خودمه؟ اصلا کی وقت می کنم چیزی بنویسم؟!
مطالب و عکس هایی را که کپی کرده ام جدی نگیرید بیشتر برای تمرین است. می خواهم ترفند های وبلاگ نویسی را یاد بگیرم. از همه مهمتر جنبه ای سرگرمی هم دارد تا دردهای عمیقی رو که از آوارگی و بیچارگی مردمم در دل دارم و احساس غربت و بی کسی را که در اثر بی غیرتی و بی کفایتی حاکمان و سیاست مداران کشورمان به من دست می دهد برای لحظه ای فراموش نمایم!
از همه ی دلای مهربون و پاکی که با نظرات مفید و دلگرم کننده شون برای بهترشدن مطالب وب، همکاری می کنند واقعا ممنونم و از توجه و تشویق تون حسابی خوشحال و امیدوار می شوم.
اگر مرا لینک کردید حتما خبرم کنید تا شما را نیز لینک کنم. بعضی کارای حرفه ی وبلاگ را داداشم(منظور همان برادر خودمان است) انجام می دهد. معلوم است که پیامهای نامربوط حذف می شود.
یاد داشت های تازه را در صفحه اول وبلاگ بیبینید.
ادامه...
علم بهتر است یا نفت؟!
مقاله ای بسیار خواندنی و پند آموز از نیویورک تایمز به قلم "توماس فریدمن"
گاه و بی‌گاه از من می‌پرسند:
«به جز کشور خودت به کدام کشور دیگر علاقه داری»
همیشه یک جواب داشته‌ام:
«تایوان!» و مردم می‌پرسند «تایوان؟ چرا تایوان؟»
جواب خیلی ساده است؛ چون تایوان صخره‌ای لم یزرع در دریایی پر از امواج توفانی و بدون منابع طبیعی برای زندگی کردن است؛ حتی برای ساخت و ساز :factory: باید از چین، ریگ و مت وارد کند.
با وجود همه این ها چهارمین ذخایر کلان مالی دنیا را در اختیار دارد. زیرا به جای کندن زمین و استخراج هر آنچه که بالا می‌آید، تایوان ذهن و افکار 23 میلیون تایوانی را می‌کاود، استعدادشان را، انرژی‌شان را و هوش و ذکاوت شان را، چه زن و چه مرد.
همیشه به دوستانم در تایوان می‌گویم: شما خوشبخت‌ترین مردم دنیا هستید، چطور این قدر خوشبخت شده‌اید؟!
نه نفت دارید، نه سنگ‌آهن، نه جنگل، نه الماس، نه طلا، فقط مقدار کمی ذخایر ذغال سنگ و گاز طبیعی.
به خاطر همین هم است که فرهنگ تقویت مهارت‌هایتان را توسعه داده‌اید؛ کاری که امروزه ثابت شده با ارزش ترین و تنها منبع تجدید پذیر واقعی در جهان است.
پ ن: اکنون نگاهی به کارکرد حکومت #افغانستان خودمان بکنید...
از خیر استعداد پروری اش گذشتیم انتظار مردم این است که حد اقل استعداد کشی و مافیا پروری نکند.
#دانش
#مدیریت
#بازسازی_فکری
#نیروی_انسانی_توانا
منبع: کانال تلگرام kabuluniversity@
ضمن اینکه ازت خواهش میکنم شب ها استراحتت رو کامل سپری کن
شب بیداری فشار میاورد
متاسفم که بگویم کشور شما توان مقابله با مشکلات داخلی و قومیتی خودش رو داره
لیکن دستهایی ازبیرون مرز اجازه استقلال به افغانستان نمیدهد
مشخص ترین دست مداخله جو ((ایران))هست
و من در مقابل شما شرمم هست ک ایرانی هستم
بخاطر این موضوع ک گفتم
افغانستان بدتر از عراق در زمان جنگ با آمریکا که نشده بود
لیکن عراق تلاش دارد دستها را قطع کند تا استقلالش تثبیت بشه.
لیکن افغانستان را هشت پا و هشت دست چنگ زده
و به هرسو برای منافعی میکشانند.
خدایا برای افغانستان و مردم افغان لطفا خدایی کن